Misthyrming – Kamienna12, Kraków – 09.01.2023.

Poniedziałkowy wieczór z najmodniejszym obecnie zespołem black metalowym. Wśród publiki połowa sceny krakowskiej, w tym kilku Gruzinów, a także najpotężniejszy polski pisarz. Organizacyjnie przyzwoicie, ale przydałoby się dodatkowe stanowisko z napojami (albo dwa), gdyż kolejka była niemiłosiernie długa.

Nubivagant

Czyli solowy projekt włoskiej połowy Darvazy, Omegi. Na scenie zaprezentował się w formie duetu: śpiewający gitarzysta plus bębniarz. Brzmiało to okropnie. Przeciętne blaczki ze sklepu z blaczkami, a do tego wokale ukradzione od Briana Molko z Placebo. Fatalne rozpoczęscie wieczoru.

Ritual Death

Koledzy ze wspomnianej Darvazy chyba nie mogę żyć bez siebie, bo u kolejnego wykonawcy za śpiew odpowiadał Wraath, czyli połowa norweska. Dowiedziałem się tego dopiero później, gdyż na scenie miał na sobie maskę czaszki z wbudowanym mikrofonem. Troszkę śmieszny motyw, ale na szczęście do muzyki nie mogłem mieć zastrzeżeń: wściekła, opakowana w krótkie, zgrabne numery muzyka nie pozwoliła mi odejść od sceny choćby na chwilę.

Kringa

Kolejna porażka. Nudne, rozmemłane piosenki, dodatkowo położone przez dwóch wokalistów. Ten z gitarą za bardzo wczuwał się w rolę Attilli Csihara, a ten z basem zdawał się cały czas śpiewać na wdechu. Nie wiem, czy wytrzymałem do trzeciego numeru.
Kiepski żart prowadzącego: lepiej by do nich pasowała nazwa “Cringe-ah”. Przepraszam.

Misthyrming

Islandczycy zaskoczyli mnie jeszcze przed zagraniem pierwszej nutki. Sądząc po samej muzyce, spodziewałem się jakichś kapłanów metalu w długich szatach, którzy w pełnym skupieniu będą odgrywać swoje dzikie kompozycje. Nic z tych rzeczy. Zespół wyglądał jak czwórka korposzczurów, przeciągniętych przez kopalnię węgla. Poza kudłatym gitarzystą, wszyscy mieli krótkie włosy i koszule na guziki, umorusani cali jak po całodziennej szychcie. Ich zachowaniu scenicznemu też znacznie bliżej było do bardziej imprezowych podgatunków metalu, niż czarnej mszy. Chłopaki latali po scenie wywijając gitarami, jakby szatan ich opętał. Frontman bezpretensjonalnie zagadywał do publiki po polsku: „Siemaneczko!”. W pewnym momencie na scenę wrócił Wraath, który najpierw napoił każdego muzyka Jagermeisterem, a potem wyryczał z islandczykami jeden utwór. Tak więc rock ‘n’ roll na pełnej. Muzycznie wszystko się zgadzało- czuć było szaleństwo i ogień, pod względem wykonawczym też w punkt. Ale czegoś mi zabrakło. Jakiegoś pierwiastka niesamowitości, obecnego na płytach, który sprawia, że to właśnie Misthyrming liderują nowej generacji black metalu. Nie zmienia to faktu, że zespół zaprezentował się z naprawdę dobrej strony i jeśli będziecie mieli możliwość zobaczenia ich na żywo, zdecydowanie polecam.

ps. Czy ktoś z Was pił bezalkoholową IPĘ od Żywca? Spróbowałem jej po raz pierwszy tego wieczora i śmierdziała jak stary rosół, a smakowała jeszcze gorzej. Napój pochodził prosto z butelki, więc nie była to wina brudnego kranika. Tak czy owak, przestrzegam.