Metal i Piekło
Piłka meczowa – Wolf King: Loyal to the Soil Fantastyczny chaotyczny hardcore, mocno doprawiony crustem, blackiem i innymi odmianami ekstremalnego metalu. Z początku wchodził opornie, ale 3-4 przesłuchania sprawiły, że się zakochałem w tym krążku. At the Gates: To Drink from the Night Itself At War with Reality to był dla mnie taki Death Magnetic-... Czytaj dalej →
Czy nafta oczyszczona (ang. kerosene) to najlepsza podpałka pod grilla z księdzem? Czy lepiej zabić się czy spożyć posiłek w ruchomych piaskach? Wszystkie odpowiedzi w tej recenzji!
Piłka meczowa - Voidhanger: Dark Days of the Soul Muszę się przyznać, że jestem jedną z nielicznych osób, którym poprzednie pełne wydawnictwo ekipy Warcrimera, Working Class Misanthropy, nie przypadło do gustu. Za dużo było gęstego napierdolu, za mało piosenek. Z pewną rezerwą podchodziłem więc do DDotS. Zupełnie niepotrzebnie! Zespół wpuścił do kompozycji sporo powietrza, dzięki... Czytaj dalej →
Co mają wspólnego ślimaki, Cthulhu i Nevermore? Czyli recenzja nowej płyty Anglików ze Slugdge.
Czy na nowej płycie sunnata otwiera drzwi percepcji? Czy wprowadza jakieś zmiany w stosunku do wspaniałej "Zoryi"? A przede wszystkim, czy "Outlands" to dobra płyta? Dowiecie się, klikając poniższy link!
Czy powrót do brzmienia rodem z demówek oznacza dla Szwedzkich black metalowców odrodzenie artystyczne po wielce nieudanym The Wild Hunt?
Piłka meczowa: Agrimonia: Awaken Nowa płyta szwedzkiej Agrimonii kojarzy mi się z rzeką, która porywa i miota słuchaczem na wszystkie strony, czasem pozbawiając tchu, ale po wydostaniu się na brzeg, odbiorca wraca w górę biegu i wskakuje do niej ponownie. Na tej zasadzie, zespół rzuca kolejne riffy w stronę słuchacza, które z początku przytłaczają swoją... Czytaj dalej →
Najnowsza płyta ekipy z San Francisco została zjechana jak internet długi i szeroki. Czy Twoja Stara przyłączy się do tego chóru nienawistników szkalujących poczciwego Robbcia? Przekonajcie się sami!
Piłka meczowa: The Darkness: Pinewood Smile Nie dajcie się zwieść brzydkiej okładce i niskim ocenom w pozostałych internetach. Szpetni Anglicy wydali w końcu dobrą płytę, najlepszą od czasu debiutu sprzed 14 lat. Stylistycznie ciągle kradną od kogo się da, ze szczególnym uwzględnieniem AC/DC i Queen, ale tym razem wychodzą im naprawdę świetne numery, z energetycznym... Czytaj dalej →
Wspierane przez WordPress.com. Autor motywu: Anders Noren.
