Krótka piłka 2022 cz. 4

Piłka meczowa:

Watain: The Agony & Ecstasy of Watain

Kurwa w końcu! 12 lat czekałem aż Szwedzi wydadzą dobrą płytę i stało się. Zróżnicowana, pełna mrocznej energii, jadu i przede wszystkim świetnych numerów. Wściekłe „The Howling”, melodyjna „Serimosa” i magiczne „We Remain” z gościnnym udziałem Faridy Lemouchi, to na teraz moje ulubione kawałki. Przy czym reszta jeśli odstaje, to tylko trochę. Watain to zespół, który sprzedał mi black metal płytą Lawless Darkness i koncertem na Brutal Assault, więc tym bardziej się cieszę, że wrócili do formy.

Au-Dessus: Mend

Fajny BM, łączący w sobie nowszą, dysonansową wersję tej muzyki i bardziej tradycyjne granie z lat 1990tych. Może produkcja jest odrobinę za czysta, ale słucha się dobrze.

Big Thief: Dragon New Warm Mountain I Believe in You

Prosty indie folk z elementami country. Czasami wokale mocno wkurwiają, a płyta trwa o co najmniej 40 minut za dużo, ale można wyłowić kilka dobrych numerów, na czele ze “Spud Infinity”.

Black Country, New Road: Ants From Up There

Na swojej drugiej płycie BCNR ponownie mieszają niespodziewane style, używają wielu niespodziewanych (w rocku) instrumentów i znowu wychodzi im to nadspodziewanie dobrze. Chyba nikt nie potrafi z takiego chaosu wyrzeźbić tak dobrej, a jednocześnie relatywnie przystępnej muzyki.

Darvaza: Ascending Into Perdition

Czasem nie warto grać zbyt dobrych koncertów. Po doskonałym występie w Krakowie, spodziewałem się, że płyta tego włosko-norweskiego duetu to będzie powtórne przyjście Euronymousa. A dostałem… rzetelny black. Fajna brudna produkcja, przyzwoite piosenki i w zasadzie tyle. Gdzieś zapodziała się ta powalająca dzikość, która zapierała dech pod sceną przy ulicy Kamiennej.

Devil Master: Ecstasies of Never Ending Night

Sympatyczny, skoczny metal, głównie oparty na blaczku i gotyku. Dużo słychać tutaj późne Tribulation, czasami może za dużo. Za to fajnie brzmią wstawki typowo post-punkowe, szczególnie, że zostały umiejętnie wkomponowane w całość materiału. Tak więc brzmienie jest zachęcające, ale co z piosenkami? I tu właśnie jest problem. Bo jak lecą, to jest spoko, ale jak tylko ucichną, trudno sobie cokolwiek przypomnieć. Dam jeszcze tej płycie kilka szans, ale do obsrania daleko.

Fjosnisse: Fjord og Fjeld

Norweskie meloblaczki. Pojedyncze piosenki nawet przyzwoite, może tylko brzmienie za czyste. Ale jak lecą wszystkie razem, to mam dość w połowie, czyli… w 18. minucie.Tak średnio, powiedziałbym.

Fontaines D.C.: Skinty Fia

Melodie wczesnego Coldplay, żarliwa naiwność wczesnego U2 i doskonale napisane piosenki. Piękna muzyka, polecam serdecznie.

Kirk Hammett: Portals

Najciekawsze dzieło z obozu Metalliki od 2003. Ciekawe nie znaczy w tym przypadku dobre, bo cała epka to mdła muzyka ilustracyjna, spoko jako tło dla jakichś opowieści niesamowitych, ale nudna jako osobne dzieło. Kirkowi gratulujemy wybicia się na niepodległość, ale może następnym razem będzie lepiej.

Truchło Strzygi: Gwiezdny Demon

Na koncertach miazga, z płyty najbardziej przereklamowany zespół w Polsce. Tak się zafiksowali na czczeniu przeszłości (które samo w sobie nie jest niczym złym, vide: Wij, Midnight i inni), że zupełnie zapomnieli o napisaniu dobrych kompozycji. W praktyce każdy numer to ściana dźwięku i ciągłe, nieznośne wrzaski Gambita- bardzo tej muzyce brakuje dynamiki. Odradzam.