Najgorzej #4: Sweet Noise „Czas ludzi cienia”

O Glacy, liderze Sweet Noise, w ostatnich czasach słychać było głównie z powodów poza-muzycznych. Na szybko z pamięci: zwyzywał celebrytkę, zapomniał zapłacić alimentów, proponował sparing pod sklepem w Swarzędzu i zaczął sprzedawać kawę. Spróbuję jednak zapomnieć o tych jego wyskokach i skupić się na płycie Sweet Noise, która właśnie wchodzi w dorosłość.

Czasu Ludzi Cienia nie słuchałem od bardzo dawna. Pamiętam jak kultowy już “Dzisiaj mnie kochasz, jutro nienawidzisz” hulał na telewizyjnej liście przebojów 30 Ton i moje zainteresowanie wzbudzał czerwonowłosy frontman, któremu kosmicznego wyglądu nadawał brak brwi i gęsty piercing. Sam album w wersji kasetowej wygrałem w telefonicznym konkursie Radia Szczecin. Nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia, ale też nie odpychał. Nu metal był wtedy moją główną strawą muzyczną, a elektronikę dodawali do niego już wcześniej m.in. Static-X i Rammstein. W tamtym czasie piosenki zespołu z Wielkopolski były raczej przeciętne, ale bez dramatu. Ani nie kochałem, ani nie nienawidziłem. I najpewniej nigdy bym do CLC nie wrócił, gdy nie Glaca i jego, jak widać skuteczna, autopromocja.

Pierwsze moje wrażenie: “chyba nie myślimy o tej samej płycie”. Ale potem doszło do mnie, że rok 2002 był 18 lat temu- to przecież pół mojego życia! Może nie byłem wystarczająco świadomy, żeby pojąć jego wspaniałość? Poza tym bardzo słabo orientowałem się w metalu, więc jak miałem wiedzieć, że się skończył? No nic, czas na podróż sentymentalną. Jako że mamy do czynienia z super-wyjątkową płytą, podejdziemy do niej wyjątkowo (jak na ten blog), piosenka po piosence, wrażenia spisywane na bieżąco. No to myk!

“System”

Trip-hopowe intro, niecała minuta i dużo mówienia o systemie. Znośne.

“N.U.E.R.H.A”

Bardzo fajny, nu metalowy banger. Średnie tempo, dobre riffy i wpadający w ucho refren. Chociaż teraz słowa “To nowa era”, kojarzą mi się z tekstem: “era WC Pickera”, ale to już moja wina. Jedyne co mnie konfunduje, to tytuł. Czy to alternatywna forma zapisu “new era”? Nie wiem.

“Jesteś…?”

Tutaj na pierwszym planie elektronika i znowu trip-hop, później dociążone przesterowanymi gitarami. Glacjusz przedstawia siebie jako samotnego buntownika. Muzycznie przeciętność.

“Dzisiaj mnie kochasz, jutro nienawidzisz”

Możecie wierzyć lub nie, ale to był największy hit rockowy pierwszej połowy lat zerowych. Żadna alternatywna potańcówka nie mogła się odbyć bez niego, a teledysk do znudzenia puszczali na wszelkich programach i kanałach muzycznych. Zaczyna się od leniwego biciku i zawodzenia pań. Później wjeżdża rapujący Glacosław i wyraża niechęć do nie wiadomo kogo z nie wiadomo jakiego powodu. W tym utworze najjaskrawiej wychodzi słabość liryczna tego wydawnictwa. Mnóstwo tu pozornie zgrabnych hasełek, które absolutnie nic nie znaczą, np. “Ciągły sygnał jest początkiem końca, człowiek, roślina, myśl konająca”. To przecież nie ma najmniejszego sensu! Nawet ja mogę takie dyrdymały pisać: “Posąg ten wysoki przetrwał długie lata, otwórz no wódeczkę- posłuchamy Kata”. Piosenka potem się trochę rozkręca, ale i tak nie wznosi się ponad mierność. Musiała być straszna posucha, skoro ten kawałek zyskał taką popularność.

Kolejne numery wpisują się w prosty schemat muzyczno-tekstowy. Podmiot liryczny to Glacomir zdradzony o świcie, sam przeciw wszystkim, itd. Zły system chce mu odebrać wolność i swobodę, ale on się nie da. Również kompozycyjnie wszystko leci na tym samym patencie: elektroniczny wstęp, nu metalowy ciężar w refrenie i szeptany mostek. Słabe to, nudne i szkoda strzępić ryja. Ale są 2 rodzynki, o których warto wspomnieć, a mianowicie:

“Skurwiel”

Najciekawsza i najprostsza piosenka na płycie. Riff zerżnięty z „Break Stuff”, refren składający się z 4 słów: „Spierdalaj skurwielu, okradłeś mnie!” i nieprzeładowany aranż. Naprawdę dałoby się to lubić, gdyby nie mowa-trawa w zwrotkach, ale i tak jest to drugi najlepszy kawałek na CLC.

“Showshit”

“Sweet Noise- oni nam kurwa pokażą!” tak zaczyna się ta groteskowa kompozycja. Do ultra prymitywnego podkładu, robionego chyba na demo wersji Magix Music Maker, jakiś kolo, rzekomo fan zespołu próbuje rapować. A w zasadzie opowiada tylko jakieś farmazony o szoł biznesie, który rzecz jasna szykanuje swarzędzkich buntowników. 4 minuty i 14 sekund bolesnego cringe’u.

Podsumowując, jest to album słaby, ale nie w jakiś wyjątkowo spektakularny sposób. Wiadomo, teksty są głupie, ale to ciągle nie jest muzyka, którą się puszcza mówiąc: “Ej, chcesz usłyszeć najgorszy zespół świata?”. Po prostu mierny nu metal. I gdyby pan Glacbaum po prostu zamknął mordę i pozwolił temu aniołkowi spać w spokoju, wszyscy by o Czasie Ludzi Cienia zapomnieli. Ale gdy się ma ego nadmuchane jak bułki w Żabce, to potem się dostaje najazdy trolli i recenzje jak ta. No i przede wszystkim, twierdzenie, że ten krążek “skończył wszystkie albumy”, to jak mówić, że Fiat Multipla skończył motoryzację.