Krótka piłka 2022 cz. 1

Piłka meczowa:

Korn: Requiem

Gdy w jakimś wywiadzie z Jonathanem Davisem przeczytałem, że prace nad Requiem to jego najlepsze doświadczenie i że jest szczęśliwy, zaniepokoiłem się. W końcu klasyczne wydawnictwa ekipy z Bakersfield tworzono pod wpływem stresu i traumy. Z drugiej strony, niejaki Jeff Hannemann opowiadał, że najlepsze riffy wychodziły mu kiedy był szczęśliwy, więc tliła się we mnie iskierka nadziei. Na szczęście, wokalista Korna działa na podobnej zasadzie co legenda Slayera i nowy krążek to najlepsze dzieło Amerykanów od czasu Serenity of Suffering, a może nawet moich ukochanych Issues. 9 świetnie napisanych i nagranych piosenek, z ciężkimi riffami i chwytliwymi melodiami – dokładnie to czego od Korniszonów oczekuję. Bardzo dobra rzecz i jeśli zespół postanowi kiedyś przyjechać z tymi numerami w moje okolice, to chętnie podejdę posłuchać na żywo.

Blood Incantation: Timewave Zero

Autorzy dwóch fantastycznych płyt death metalowych, zaliczających się do absolutnego topu zeszłej dekady, postanowili rzucić wszystko i pojechać w… ambient. Na ich nowym wydawnictwie nie ma żadnych dźwięków, za które pokochaliśmy twórczość Amerykanów. Zero growli czy wokali w ogóle, żadnych gitar ani bębnów. Jest tylko przestrzeń i niepokój, które mi, laikowi w kwestii takiej muzyki, kojarzą się z soundtrackiem do Blade Runnera. I wydaje mi się, że najlepszą rolą dla Timewave Zero to muzyka tła, bo trudno się skupić na 40 minutach plam dźwiękowych. Tak czy owak, ciekawe doświadczenie.

Celeste: Assassine(s)

Nie wiem, czy dla mieszanki atmosferycznego sludge’u i blacku to najlepszy epitet, ale na najnowszej płycie, muzyka Francuzów zyskała na miękkości. To może być konfundujące słowo w tym kontekście, ale chodzi mi, że poza mrokiem, czuć tutaj wyraźną wrażliwość i taką… delikatność. Jest to doprawdy frapujące, ale tylko zwiększa przyjemność z obcowania z Zabójc(ami).

Corpsegrinder: Corpsegrinder

Solowy debiut człowieka o największym karku w metalu, wokalisty Cannibal Corpse, George’a „Zwłokomłynka” Fishera. W porównaniu z twórczością jego macierzystej formacji, te pół godziny tutaj to muzyka znacznie prostsza i przez to bardziej przebojowa. Żeby nie było, nie ma tu żadnej wolty stylistycznej, czy jakichś niespodziewanych zabiegów typu czyste wokale lub klawisze. Po prostu konstrukcje piosenek i same riffy są znacznie mniej skomplikowane i łatwiej wpadają w ucho. Taki death metal dla początkujących, ale dający sporo radości, bo to spoko piosenki są.

Deserted Fear: Doomsday

Epicki, melodyjny death metal. Profesjonalny pod każdym względem, jednak nie ma tu nic ani porywającego, ani zaskakującego. Dla fanatyków Amon Amarth i raczej nikogo więcej. Reszta może obczaić numer „Follow the Light That Blinds”- najjaśniejszy punkt tego krążka.

Owls Woods Graves: Secret Spies of the Horned Patrician

Fajny, chuligański black ‘n’ roll. Trochę czasu zajęło mi przyzwyczajenie się do typowo punkowych, chóralnych zaśpiewów, ale patrząc z perspektywy całej płyty, dobrze podbijają kibolski aspekt tej muzyki. Do posłuchania w drodze na mecz Lucyfer FC.

Trupa Trupa: B flat A

Postanowiłem zapoznać się z twórczością gdańszczan, bo to podobno niezwykle wpływowy i ciekawy zespół na scenie alternatywnego rocka. Żałuję jednak, bo ich muzyka to okropne męczenie buły, które brzmi, jak piosenki Beatlesów puszczone w tempie 50%. Niby jest tam trochę ciekawych melodii, ale są podane w taki sposób, że mam dość po dwóch piosenkach. Cała płyta, to muzyczny ekwiwalent kaca- gdy leci, jest mi źle i smutno i obiecuję nigdy więcej nie pić, byleby to już nigdy nie wróciło.

Venom Prison: Erebos

Zupełnie jakby czytali tego bloga i sugerowali się moimi komentarzami, muzycy Venom Prison wpuścili do swojej muzyki sporo powietrza, zmniejszając uczucie ciągłego napierdolu po uszach. Dodatkowo, pojawiły się też partie śpiewane, co nie tylko uczyniło materiał bardziej przystępnym, ale poprawiło jego dynamikę. Niestety, te nowe elementy działają wyłącznie w singlowym “Pain of Oizys”. Poprzedzające go 4 utwory brzmią bardzo nijako, jakby muzycy nie wiedzieli jak te nowe puzzle ułożyć. Na szczęście druga połowa płyty zadość czyni tym grzechom i kopie dupę aż miło. Jest to co prawda powrót do dawnego stylu, ale piosenki są porządniej napisane i robią robotę. Gdyby Erebos był sześcio utworową EPką, byłby doskonały, a tak trzeba się przebić przez letnią skorupkę, żeby dobić się do smacznego środka.

Przy okazji ważne pytanie do Was, czytelnicy: czy w sytuacji napaści Rosji na Ukrainę wypada pisać o sztuce tworzonej przez Rosjan? Moim zdaniem nie, szczególnie jeśli nie potępiają jednoznacznie działań Putina i spółki. Dla Larissy robię tu jednak wyjątek, bo choć urodziła się w Rostowie, to większość życia spędziła w Anglii. Czy to uczciwe, czy raczej logiczny fikołek? Dajcie znać!

The Weeknd: Dawn FM

Ta sama sytuacja co z After Hours sprzed dwóch lat- jeden super hicior w postaci “Sacrifice” i wypełniacze. Tym razem te wypełniacze są troszkę lepiej niż ostatnio, ale i tak słuchanie całej płyty nie ma sensu.