The Gentle Storm Acoustic – U Bazyla, Poznań – 28.02.2015.

W ostatni dzień lutego zawitał do Poznania projekt Gentle Storm, w którym głównymi postaciami są Anneke van Giersbergen i Arjen Lucassen. Przy tej okazji promowana była pierwsza płyta ensemblu pt. The Diary. Był to wieczór kontrastów i spełnionych (w pewnej mierze i na swój sposób) oczekiwań.

Anneke kocham od czasów płyty Mandylion The Gathering i razem z następnym How to Measure a Planet i płytami Devina Townsenda jest to moja ulubiona płyta, na której słychać jej niesamowity głos. A udziela się Holenderka w wielu różnych projektach. M.in.  Ayreon Arjena Lucassena. Ayreonu dla odmiany szczerze nienawidzę. Przesłuchałem kiedyś dwie piosenki i nie byłem w stanie zmusić się, żeby obadać coś więcej. W skrócie: progresywny power/art metal z historyjkami odgrywanymi z podziałem ról, przy którym taki np. Blind Guardian to bezpretensjonalni punkowie. Ale cóż, pani van Giersbergen nie przyjeżdża do Poznania codziennie, więc przymknąwszy oko na obecność pana Lucassena i jego cudną grzywkę stawiłem się w klubi Blue Note. Na support spóźniłem się, bo grałem w grę. Konkretnie w Far Cry 3. Bardzo odprężająca, polecam.

Na początku na scenie pojawiła się sama Anneke z gitarą i zaczęła od jednej z lepszych swoich solowych piosenek- “Beautiful One”. I zakochałem się na nowo. Na żywo jej głos jest przynajmniej równie piękny jak na najlepszych płytach. Do tego artystka była bardzo sympatyczna, uśmiechnięta i urocza. Z akustykiem też sobie radziła nadzwyczaj wprawnie. Jak mawia db kolega: “Nie idzie przechwalić”. Na jej początkowy set złożyło się 8 piosenek, z czego niestety zaledwie 4 jej autorstwa (lub w których maczała struny głosowe), w tym po jednym The Gathering (“Locked Away”) i Lorrainville. Pozostałe to klasyki autorstwa Bruce’a Springfielda, Chrisa Isaaka, U2 (świetnie zagrany “Drowning Man”) i Pink Floyd (wyświechtany “Wish You Were Here”). Szkoda, że nie zdecydowała się na więcej kawałków The Gathering albo nawet swoich, ale poza tym bardzo mi się podobało.

I wtedy dołączył Arjen Lucassen. Długie, siwe włosy, z przyciętą grzywką, zielona kamizelka i mimika godna Steve’a Vaia. Tak sobie wyobrażam prezentera Trójki prowadzącego audycję o art rocku. Ale nieważne, przecież nie image się liczy, tylko muzyka. Tym bardziej, że publika, szczelnie zapychająca cały klub, powitała Holendra z szalonym wręcz entuzjazmem. Może nie będzie najgorzej, pomyślałem sobie, kiedy Arjen sadowił się na krzesełku obok swej rodaczki. Niestety, było najgorzej. Wiecie jak brzmią piosenki Ayreon odarte z wszelkich efektórw dźwiękowych i grane na dwóch akustykach? Jak pierdolone szanty. A ja nienawidzę szantów. Nienawidzę jak jebanego reggae. Ja pierdolę. I do tego zjebane teksty na poziomie egzaltowanych poetek z liceum. Przykład:

“Life, imagination
Missing link in the chain
We’ll fuel your minds
Color your thoughts
Come to you waking dreams”

No do chuja pana. Utwory z The Diary („Yesterday I mispronounced the title… Yeah, diarrhea! Hehe!”) praktycznie się od nich nie różniły (przynajmniej w wersji akustycznej). Żeby podbić poziom żenady, pan Lucassem przejął w swe ręce konferansjerkę i przed każdą chyba piosenką sypał czerstwymi żartami jak z rękawa. Do tego był konkurs wiedzy o projekcie Gentle Storm, z nagrodami w postaci kostek. Wisienką na torcie były dzikie miny pana Ayreona, którymi strzelał w kierunku publiczności przez cały występ. No i obowiązkowa koszulka z napisem “Polska” (albo “Poland”, nie pamiętam) założona na bisy. Poza mną i dwoma kolegami od serca, nie było na sali przypadkowych osób. Głośna owacja, chóralne wyśpiewywanie tekstów (“You know the lyrics better than me, hehe…”) i szeroko uśmiechnięte buzie były dowodami na uwielbienie dla mistrza sobotniej ceremonii. Z kronikarskiego obowiązku odnotuję, że na część główną show złożyły się piosenki Ayreon i Gentle Storm, z przewagą tych pierwszych i cover Tears for Fears. Na osłodę mych cierpień, jako pierwsza piosenka bisu poleciało “Strange Machines” (“I think time travels are cool! I really do! Hehe…”) wspomnianego już The Gathering, a zaraz po tym “A Day in the Life” Beatlesów. I wtedy dałem nogę, żeby magia Ayreon już mnie nie dosięgła.

Podsumowując danie główne- było źle. Nawet cudowny głos van Giersbergen nie był w stanie przesłonić kiczowatości kompozycji i osoby współwykonawcy. Dlatego ciągle trwam przy nadziei, że The Gathering zrobią kiedyś Reunion Tour z Anneke na wokalu. I że dotrą do Polski. I że już nigdy nie będę miał do czynienia z twórczością Arjena Lucassena.

ps. wszystkie cytaty w nawiasach autorstwa Arjena Lucassena.
ps.2. do pana stojącego przede mną, który przynajmniej pół koncertu nagrał na aparat, zasłaniając mi przy tym widok: oby Twoja partnerka zdradziła Cię z cyganem.