Podsumowanie roku 2019.

Wbrew oczekiwaniom rok 2019 nie przyniósł wyczekiwanego spokoju, a więcej zmian. Głównie dobrych ale jednak poważnych i stresujących, bo m.in. zmieniłem stan cywilny, pracę i w końcu, po wielu latach dłubania, skończyłem nagrywanie płyty. A jak to wyglądało z perspektywy fana muzyki? Całkiem dobrze!

 

Najlepsze koncerty:

3. Graveyard na Soulstone Gathering.

2. Emperor na Mystic Festival.

1. Blindead na Black Gathering.

 

Najlepsze piosenki:

10. Gruzja: “Jeszcze nie mamy na was pomysłu”

 

9. Steel Panther: “Gods of Pussy”

 

8. Venom Prison: “Dukkha”

 

7. GOLD: “He Is Not”

 

6. Mark Morton feat. Chester Bennington: “Cross Off”

 

5. Bölzer: “A Shepherd in Wolven Skin”

4. Killswitch Engage: “I am Broken Too”

3. Employed to Serve: “Harsh Truth”

2. Rammstein: “Puppe”

1. Idle Hands: “Give Me to the Night”

 

Najlepsze płyty:

10. Thy Art Is Murder: Human Target

Brutalna i równa, lecz nie monotonna- tak najkrócej można opisać ostatnie wydawnictwo deathcore’owców z Australii. Muzyka w sam raz na siłkę albo trening sztuk walki.

9. Employed to Serve: Eternal Forward Motion

W recenzji narzekałem, że poza “Hard Truth” niczego specjalnego tu nie ma, ale kolejne przesłuchania trzeciego krążka londyńczyków pokazały, że byłem w błędzie. Pozostałe piosenki stopniowo ujawniają swoje walory i razem tworzą bardzo ciekawy album, pełny wściekłego i ciężkiego metalcore’a z niegłupimi tekstami.

8. Blindead: Niewiosna

W wersji studyjnej kooperacja gdańszczan i Nihila nie wypada tak perfekcyjnie jak na żywo, ale jest tu kilka utworów wybitnych. Całość zaś, mimo, że trochę nierówna, jest jednym z najbardziej fascynujących polskich albumów z ciężką muzyką w ostatnich latach.

7. Ossuarium: Living Tomb

Na swojej pierwszej płycie Amerykanie wznoszą piwniczy death-doom na wyżyny, oferując riffy ciężkie jak samo życie i nietypowe struktury piosenek. Co najlepsze, udaje im się również przemycić pierwiastek chwytliwości, dzięki czemu praktycznie każdy numer na Living Tomb zapada w pamięć.

6. Gruzja: Jeszcze nie mamy na was pomysłu

Twórczość Gruzinów nie bierze jeńców- albo się ją kocha, albo nienawidzi. Albo się pragnie, a potem się wstydzi. Nie, chwila, nie wypada cytować alimenciarzy! Wracając do tematu, najkrócej twórczość tego ansamblu można ująć tak: Kury black metalu. Tak jak u ekipy Tymona, mamy tu świetne i zróżnicowane kompozycje, a także absurdalne teksty, które mają potencjał by wejść do ulubionej kopalni cytatów metaluchów.

5. Adrift: Pure

Im więcej słucham tego dzieła madryckiego kwartetu, tym większy mam mętlik w głowie, odnośnie do stylów jakie tu ze sobą mieszają. Dlatego oleję wyliczanki gatunkowe i napiszę krótko: Pure to super płyta, a każdy z sześciu zamieszczonych tu utworów jest pokręcony jak świński ogon, a mimo to wpada w ucho i nie chce wyjść. Tyle.

4. Drastus: La Croix De Sang

Na swojej drugiej płycie Drastusowi udaje się wyjątkowa sztuka- łączy ze sobą wściekły i mroczny tradycyjny black metal z jego bardziej awangardową odsłoną i odnosi sukces! Nie popada przy tym w groteskę jak Arcturus, ale serwuje muzykę ciekawą i porywającą.

3. Misþyrming: Algleymi

Trochę narzekałem na ugrzecznienie i upiosenkowienie twórczości Islandczyków na tym albumie, ale po dłuższym czasie z nią spędzonym odszczekuję swe słowa, bo choć Algleymi nie jest tak szalony jak debiut, to ma w sobie ten magnetyzm, który nie pozwala przestać go słuchać przed wybrzmieniem ostatniego dźwięku.

2. Idle Hands: Mana

Co się stanie gdy skrzyżujemy ze sobą glam metal i gotyk? Najbardziej przebojowa płyta od czasów Beastmilk. Kocham bezgranicznie.

1. Full of Hell: Weeping Choir

Wyobraźcie sobie najbardziej ekstremalne dźwięki w metalu, poukładane pozornie bez ładu i składu, które w jakiś magiczny sposób tworzą najbardziej wciągającą porcję hałasu AD 2019. Cudo!

https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2478462810/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/transparent=true/

      0. Moja własna

Ale tutaj mogę być ociupinkę nieobiektywny.

Uff… Koniec. A teraz przerwa do końca marca myślę, bo trzeba odpocząć od tych hałasów wszystkich i nadrobić zaległości z lat 60tych XX wieku. Acz pewnie w międzyczasie wpadnie jakaś pojedyncza recenzja czy relacja, ale niewiele więcej. Trzymajcie się!

ps. Jeśli ktoś z Was ma pomysł, jak sprawić, żeby ten blog był lepszy, albo jak Waszym zdaniem mógłby dotrzeć do większej ilości czytelników, śmiało piszcie w komentarzach!

ps. 2. oryginalne zdjęcie, które użyłem na samej górze, wziąłem ze strony https://mapio.net/pic/p-30606170/. Niestety, nie wiem, kto jest jego autorem.